Halo om zon, slecht weer op komst...

15 juli 2014 Dag 17 Sihanoukville - Chanthaburi Vandaag een lange reisdag. We hebben lang getwijfeld waar we naartoe zouden gaan. Gaan we naar een eiland als Koh Mak of reizen we richting Bangkok. Het wordt het laatste omdat we niet overtuigd raken over de hotels op de eilanden. Ook zijn er weerwaarschuwingen afgegeven voor het Noorden het Westen en het Zuiden. We hebben kaartjes gekocht voor een rit naar Koh Kong. Het laatste plaatsje voor de Thaise grens. Om half acht brengt de tuk tuk van de school ons naar het busstation. Het is niet meer dan een tussenwoning zonder muur aan de voorzijde. s' Avonds sluiten ze de boel met een ijzeren hek. Het is een keurige grote roze bus maar de televisie die boven het gangpad hangt doet het niet. Dat vinden de jongens jammer. In de laatste bussen werden namelijk vrij nieuwe films gedraaid in het Engels. Nu moeten ze zich op een anders manier vermaken. Jort op de tablet en Niels luistert muziek. Een oude smartphone van Marloes is nu in gebruik als Mp3 speler en er staan een paar kleine spelletjes op. De rit naar de Thais/Cambodiaanse grens gaat traag. Steeds rijden er wel trage vrachtwagens op de weg die ingehaald moeten worden. De maximum snelheid is zo'n 50 km. De rit duurt uiteindelijk zo'n vijf uur. En dat voor maar 237 kilometer. Bij een benzinestop kijken we naar boven en zien een grote cirkel rondom de zon. Alsof er een regenboog omheen zit. Bijzonder! Tijdens de busreis begrijpen we van anderen dat de bus ook verder gaat naar Trat. In Koh Kong koopt Marloes daarom in razend tempo tickets bij. We hebben geen idee of deze bus ook de grens over gaat (zal wel niet) en wat er aan de andere kant op ons staat te wachten. Informatie krijgen we niet, maar Marloes wordt nog wel gebeld in de bus. Ze verstaat de man niet, maar noemt de eindlocatie en zegt "four persons" en de man zegt "oke oke, thank you". Toch worden we er niet meer zenuwachtig van. Tijdens al onze reizen is het altijd goed gekomen. In India hebben we eens op de bus zitten wachten die om 8 uur 's avonds zou vertrekken. Om elf uur 's avonds was er nog niets en gingen de meeste mensen slapen op stretchers die buiten stonden. Een man bleef slaapdronken in de buurt en zei dat het allemaal goed kwam. Om 00.30 stoof een bus voorbij, de man springt op en zwaait naar de bus die al zo'n 50 meter verder was. Bus op de rem en ja hoor... twee plekjes voor ons in de bus. Toch blijft het een beetje spannend. We moeten naar de Cambodiaanse douane om ons 'uit te checken'. Beetje raar sfeertje. Bus stopt, allerlei mannen lopen bus in, jij kunt er niet uit. Je rugzak ligt voordat je uit de bus bent al op een handkar en is al bijna op weg. Snel de rugzakken eraf, we dragen liever zelf. Als alle stempels binnen zijn, loop je over een soort niemandsland naar de Thaise grens. Daar weer een heel circus met invullen van papieren. En dat terwijl we al een visum hebben. Nog even checken bij de militaire politie en dan op zoek naar de bus. Iedereen wil je wel vervoeren maar wij willen natuurlijk met de bus die al betaald is. Naar wat heen en weer gestuur worden we in een minibus gepropt. De tickets zijn we dan al lang kwijt aan een 'mannetje'. Die worden uit je handen gegrist voordat je maar iets kunt vragen. We zien in de chaos niemand terug van onze Cambodjaanse bus. Toch komen we in de juiste minibus. Alle formaliteiten rondom de grensposten duurden zo'n twee uur.       In Thailand heb je vierbaans wegen en de minibus scheurt er vandoor. Met gemiddeld 80/90 km lijkt het bloedsnel. Af en toe stopt de bus, geeft de chauffeur een pakje of krijgt ie er een. Mensen stappen in en stappen uit. Een groot deel van de rit is de chauffeur aan het bellen. De rit van zo'n 100 km wordt in een mooie anderhalf uur afgelegd. We zijn er echter nog niet. We moeten een bus zien te krijgen naar Chanthaburi, nog zo'n 100 km verderop. Weer pakken we een minibus en ook die rijdt flink door. We worden overigens wel zo'n vijf keer tegengehouden door militairen bij een checkpoint. Iedereen moet zijn paspoort laten zien. We weten niet waarom maar ik denk dat het te maken heeft met het nieuwe visumbeleid van Thailand t.a.v. Cambodjanen.       Op het busstation pakken we een longshaw. Dat is een taxi met een laadbak achter waarin we moeten zitten. Een andere vorm van een tuk tuk. Die brengt ons naar een luxe resort. Dat hadden we wel verdiend na een rit van 8,5 uur! We zijn bijna de enige gasten in het hotel en bestellen van alles van de menukaart; een schaal cashewnuts, fruitsalade, kip met rijst, noodles met soyasaus, patat en bolletjes brood. En voor nog meer vitaminen: verse bananenshake en verse appelsap. De obers zie ik kijken, we verdelen van alles onder elkaar en eten allemaal lekker. Na het eten en zwemmen storten we allemaal in slaap.

Tweeten