Station Beijing.



9 juli 2015
Dag 4
Beijing - Guilin



Een treinreis in een ander land staat altijd op ons verlanglijstje. En als we dan de mogelijkheid hebben om met de bullet-train te gaan, dan laten we dat niet lopen. In China komen de treinkaartjes 60 dagen voor vertrek in de verkoop. Een Nederlandse man die in China woont, heeft voor ons de treinkaartjes gereserveerd. Om half zes 's morgens staat onze chauffeur weer voor ons klaar. Omdat het zo druk is in Beijing is het afhankelijk van het eindcijfer van je kenteken hoe laat je op bepaalde wegen mag rijden. Dus vandaar lekker vroeg op!

Ik heb een briefje van onze gastvrouw gekregen met daarop in het Chinees dat ik naar het loket wil waar je de gereserveerde treinkaartjes op kan halen. In een enorme hal waar het krieoelt van de mensen en waar tientallen loketten zijn, laat ik mijn briefje zien en word gelijk naar de juiste rij verwezen. Vervolgens duurt het niet lang voordat ik de kaartjes ontvang. Voor 5 Yuan extra krijg ik ook gelijk de kaartjes voor onze treinreis naar Hong Kong.


     


We hebben een halfuur over en halen een beker koffie bij de Starbucks met muffins en croissants. Het is best een heel circus om uiteidelijk bij het juiste perron en de juiste trein uit te komen. Alle tassen zijn dan al twee keer door de scanner geweest en onze kaartjes gestempeld en geknipt. De treinen vertrekken vanaf de eerste verdieping van een ander gebouw. Het komt over als een terminal van een vliegveld. Overal vertrekhallen waarin je moet wachten totdat je kan inchecken. Een half uur voor vertrek gaan de poortjes open en krijg je een mooi ouderwets knipje in je kaartje. Vervolgens loop je de 'kudde' achterna richting trein. Richard gaat (natuurlijk) nog 'even' uit de trein om foto's te maken. Niels en ik kijken alweer bezorgd om ons heen. Maar goed, alles voor een mooie foto! Om 9.07 vertrekt de trein stipt op tijd.






Onze coupe is vergelijkbaar met de tweede klasse van de NS. De Chinezen lopen constant heen en weer en zitten allemaal te bellen of te praten. Ook de luidspreker staat goed hard. Op de gang zit een tapkraan met heet water voor het maken van een noodle-soepje of thee. En elke stoel heeft een eigen stopcontact. Helaas voor de jongens en mama is er geen internet in de trein. In no-time rijden we 300 km/h. Je hebt het niet in de gaten. Wel leuk om te zien is dat boven elke deur je de snelheid kunt volgen. De trein stopt ongeveer een keer per uur en dan stroomt de trein leeg en vervolgens weer helemaal vol. Ook zijn het geen kleine steden waar we stoppen. Overal hoge flatgebouwen en enorme stations.


     


De treinreis duurt lang, maar we vermaken ons goed. Rond 20.00 uur 's avonds komen we aan in Guilin. Om de route naar hotel te vinden moeten we weten welk station we zijn aangekomen, Noord of Zuid. We vragen best een aantal mensen maar niemand die het weet. Na een kwartier komen we erachter dat we op treinstation South staan. We vragen de weg en al snel weten we dat bus 100 naar het andere station gaat voor 2 yuan. Een meisje wat goed Engels spreekt helpt ons. De bus is propvol en we schuiven naar binnen in de dubbeldekker. Niels en Jort willen graag naar boven maar dat lijkt ons niet een goed idee met onze rugzakken. Halverwege de reis wordt het rustiger in de bus en kunnen we zitten. Het duurt dan niet lang voordat Niels in slaap valt.




Op de routebeschrijving van ons hotel staat dat we 1 halte voor station Noord eruit moeten en dat we dan 300 meter rechtdoor moeten lopen. Gelukkig heb ik de Chinese en Engelse routebeschrijving naar het hotel bij de hand. Het meisje van de bus waarschuwde ons nog wel dat we niet te lang alleen over straat moesten lopen als we het niet konden vinden. We vragen heel vaak de weg, iedereen is reuze behulpzaam. Het resultaat is dat we van hot naar her worden gestuurd en niemand het precies weet. Een grote groep jongens zoekt via mobiel de route op. Komen ons zelfs weer achterna met de scooter om te vertellen dat we waarschijnlijk weer verkeerd lopen. Uiteindelijk houden we een taxi aan. Ook hij kan het niet vinden en belt voor ons met het hotel. Hij vertelt ons dat we moeten blijven staan waar we staan en dat er binnen twee minuten iemand bij ons is. En inderdaad, er komt een meisje aanlopen en ze is inderdaad van het hotel. De taxichauffeur geef ik snel nog wat geld en we lopen met haar mee. Langs een opengebroken weg, steegje door en dan zijn we er. Zover hadden we zelf in het donker niet gelopen, terwijl we toch echt al heel dichtbij waren! De volgende dag zien we de enorme bouwput waar het hotel in staat.




Het is al kwart over tien als we de hotelkamer binnenlopen. De restaurants zijn helaas al gesloten. We gaan douchen en eten een mueslireep. De jongens zijn zo moe, die hoeven geen eten meer.
We twijfelen lang of we morgen met de boot of de bus naar Yangshuo zullen gaan. We vinden de boottocht duur in vergelijking met de bus (12 x duurder), maar ook leuker! Beneden ontmoet ik een Engelse die net haar beklag doet over de boottocht. Ze heeft 1,5 uur in de bus gezeten en 25 minuten op het water. Ik weet genoeg en wij gaan morgen dus gewoon met de bus! Het is al elf uur geweest als we gaan slapen. Het is een lange reisdag geweest, waarbij Jort de avond samenvatte: "het leek wel een Wie is de Mol opdracht!".